Teoria przywiązania dotyczy procesu rozwoju więzi pomiędzy jednostką a otoczeniem w kolejnych etapach jej życia. Za podstawę tej relacji przyjmuje się więź z matką we wczesnym dzieciństwie, która, jeżeli jest zaburzona, może prowadzić do zaburzeń emocjonalnych u dziecka. Na różnych etapach dorastania mogą się one przejawiać w trudnościach w nawiązywaniu i utrzymywaniu bliższych kontaktów z innymi oraz w zachowaniach problemowych. W późniejszych okresach życia mogą być przyczyną zaburzeń zdrowia psychicznego. Zdolność do nawiązywania bliższych relacji z innymi osobami (członkami rodziny, rówieśnikami, innymi dorosłymi) i tym samym poczucie więzi z nimi pozwala skuteczniej radzić sobie w trudnych sytuacjach oraz sprzyja kształtowaniu umiejętności udzielania wsparcia innym osobom.
Wskazania dla profilaktyki
Teoria ta podkreśla znaczenie:
- budowania w rodzinie relacji opartych na zaufaniu i wzajemnym szacunku,
- umiejętności wychowawczych rodziców w zakresie m.in. dbania o poczucie bezpieczeństwa (fizyczne i psychiczne) dziecka, bycia uważnym na jego potrzeby, wspierania go w sytuacjach dla niego trudnych i konstruktywnych sposobów rozwiązywania konfliktów.