Teoria resilience w języku polskim bywa określana jako teoria odporności, rezyliencji. Wyjaśnia ona fenomen dobrego funkcjonowania jednostki mimo niesprzyjających warunków życiowych, przeciwności losu lub traumatycznych zdarzeń. Koncentruje się na roli czynników chroniących i zasobów sprzyjających pozytywnemu rozwojowi dzieci dorastających w bardzo trudnych warunkach (rodziny z problemami ze zdrowiem psychicznym, uzależnieniami, ubóstwem). Badania prowadzone nad zjawiskiem resilience przyczyniły się do identyfikacji czynników i mechanizmów chroniących, sprzyjających pozytywnej adaptacji dzieci z grup podwyższonego ryzyka.
Wskazania dla profilaktyki
Zwrócenie większej uwagi, na to by w pracy profilaktycznej z dziećmi z grup podwyższonego ryzyka:
- wzmacniać i wzbogać ich zasoby, a nie być jedynie nastawionym na zmniejszenie wpływu działania określonych czynników ryzyka (na które można nie mieć żadnego wpływu),
- zadbać o wsparcie emocjonalne i praktyczne, udzielane przez dorosłego opiekuna (mentora), które sprzyja rozwojowi i pokonywaniu trudności przez nastolatków.