Program opiera się na założeniach teorii rozbieżności informacyjnej Wiesława Łukaszewskiego (1974), teorii społecznego uczenia się Alberta Bandury (2007), wybranych elementach podejścia skoncentrowanego na osobie Carla Rogersa (2002) oraz innych istotnych warunkach, które mogą sprzyjać zmianom zachowania uczestników zajęć (Deptuła, 2003; Zabłocka, 2008).
Założono, że w wyniku wielokrotnego udzielania dzieciom informacji (dotyczących m.in. akceptowanych społecznie sposobów wyrażania emocji, skutków nieuwzględniania w swoim działaniu potrzeb i uczuć innych), które są rozbieżne z systemem informacji zakodowanych przez nie w strukturach poznawczych (m.in. koncentracja wyłącznie na własnych potrzebach i uczuciach, wyrażanie emocji w agresywny sposób), może nastąpić zmiana standardów regulacji zachowania się. Założono również, że dzieci mogą wynieść wiele korzyści z udziału w zajęciach dzięki obserwowaniu pozbawionych agresji i egocentryzmu sposobów radzenia sobie w konfliktach interpersonalnych. Przy opracowywaniu programu uwzględniono różne czynniki, które mogą zwiększać skuteczność modelowania, m.in. model „radzący sobie”, według którego dziecko, zanim dobrze wykona jakąś czynność, musi pokonać pewne trudności. W tym modelu buduje się w dziecku przekonanie o własnej skuteczności, szczegółowo przedstawia się zachowania od najprostszych do najtrudniejszych, z dużą liczbą powtórzeń prowadzących nawet do przeuczenia, dostarcza się przykładów różnych trudnych sytuacji, z którymi dzieci spotykają się na co dzień.
Przyjęto również, że osoba prowadząca zajęcia, która jest autentyczna, akceptująca dzieci i empatycznie wsłuchująca się w ich uczucia i potrzeby, ma szansę nawiązać z nimi bliższy, bardziej osobisty kontakt, a w efekcie stworzyć klimat wspomagający rozwój dzieci nielubianych.
Konstruktywnym zmianom w uczestnikach mogą sprzyjać również inne istotne warunki zaczerpnięte z psychologii humanistycznej, m.in. przestrzeganie przez prowadzącego zasady dobrowolności udziału dzieci w każdym momencie zajęć, informowanie ich o celach zajęć i poszczególnych ćwiczeń, tworzenie warunków do wzajemnego poznania się dzieci i osoby prowadzącej, obniżanie napięcia towarzyszącego uczeniu się przez dzieci nowych umiejętności, wykorzystanie zabaw i metod aktywizujących.
Bibliografia:
Bandura A., Teoria społecznego uczenia się. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007
Deptuła M., Psychologia humanistyczna rozwój umiejętności życiowych – część II, „Remedium” nr 1, 2003
Łukaszewski W., Osobowość: struktura i funkcje regulacyjne, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1974
Rogers C.R., Sposób bycia, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2002
Zabłocka M., Przezwyciężanie nieśmiałości u dzieci, Wydawnictwo naukowe Scholar, Warszawa 2008