Program opiera się głównie na koncepcji zachowań ryzykownych (problemowych) młodzieży, a konkretnie na procesie odkrywania funkcji jaką pełnią one w procesie nieprawidłowego przystosowania społecznego oraz na wynikach badań mechanizmów psychospołecznych zwiększających zagrożenia patologiami społecznymi i używanie środków psychoaktywnych w konkretnym środowisku lokalnym.
Badania autorów interakcyjnego modelu zachowań ryzykownych Richarda i Shirley Jessorów wskazują, że skuteczne oddziaływania profilaktyczne wymagają kompleksowego oddziaływania na różne czynniki odpowiedzialne za rozwój młodego człowieka, pozostające ze sobą w interakcji. Dotyczy to czynników związanych z powstawaniem patologii, problemami rozwoju indywidualnego oraz niekorzystnymi wpływami otaczającego środowiska. Jessorowie wymieniali trzy rodzaje zmiennych „zmienne wyjściowe i podstawowe”, „zmienne społeczno – psychologiczne” oraz „zmienne społeczne” (Gaś, 2004).
Skuteczność programu wynika z trójpoziomowego, jednoczesnego oddziaływania korygującego zachowania patologiczne, stymulującego prawidłowy rozwój oraz stwarzającego optymalne warunki do rozwoju. Na pierwszym poziomie główną metodą oddziaływania jest socjoterapia, na drugim poziomie stosuje się strategię alternatyw, promocję zdrowia, stymulację rozwoju zainteresowań, na trzecim poziomie prowadzona jest praca środowiskowa (interwencje, animacja, debaty).
Dodatkowe badania, na podstawie których określa się specyfikę oddziaływań programu, to badania epidemiologiczne, przeprowadzane według procedury ESPAD, uzupełniane badaniami jakościowymi środowisk lokalnych.