Główne założenia i kierunki działań Programu są nastawione na wspieranie prawidłowego rozwoju uczniów w środowisku szkolnym i rozwijanie umiejętności, które pomagają młodzieży w nawiązywaniu zdrowych relacji z rówieśnikami i dorosłymi.
Wynika to z faktu, że ryzykowne zachowania uczniów są objawem trudności przeżywanych przez dzieci i młodzież, związanych z doświadczaniem następujących problemów:
- osłabionymi więzami ze szkołą i nauczycielami wyrażającymi się z jednej strony w osłabionym poczuciu bezpieczeństwa w relacjach z rówieśnikami, niskim poziomie współpracy i wzajemnych relacji w szkole w tym w słabej identyfikacji z zespołem klasowym. Z drugiej strony w obniżonym poziomie zaufania do dorosłych,
- zakłóconą socjalizacją nastolatków wynikającą między innymi ze zmniejszającego się udziału bezpośrednich kontaktów osobistych z rówieśnikami i dorosłymi na rzecz używania narzędzi komunikacji zastępczej,
- obniżonym poziomem nastroju nastolatków związanym z krytycznym sposobem myślenia młodzieży o sobie (przewagą myśli negatywnych nad pozytywnymi) i towarzyszącemu mu zwiększaniu się grupy z obniżonym poczuciem własnej wartości (niezaspokojonymi potrzebami przynależności, kompetencji, wpływu i szlachetności).
- lękami wynikającymi z braku pewności siebie i jednocześnie z narastania wyzwań związanych z jednej strony z charakterystycznymi procesami rozwojowymi okresu dorastania a z drugiej z wzrastającymi oczekiwaniami ze strony świata.
Założenia programu oparte są na badaniach przedstawionych przez Krzysztofa Ostaszewskiego i wsp., z których wynika, iż działania w ramach psychologii pozytywnej mają sens wtedy, gdy m. in. buduje się więź młodych ludzi ze szkołą i nauczycielami (Ostaszewski K, Rustecka-Krawczyk A, Wójcik M. Czynniki chroniące i czynniki ryzyka związane z zachowaniami problemowymi warszawskich gimnazjalistów. Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, 2008. http://www.ipin.edu.pl/0211.htm). Szkoła, w której panują silne więzi między uczniami i nauczycielami pomaga zapobiegać wielu problemom okresu dorastania. Ważnymi elementami w programie wynikającymi z przedstawionych badań, będą także konstruktywne zachowania młodzieży, budowanie sieci społecznego oparcia, na które składają się relacje z rówieśnikami i mentorami (dorosłymi), postawy wobec nauki i umiejętność konstruktywnego spędzania wolnego czasu.
Program oparty jest na modelu podnoszenia kompetencji (R. Weisberg, M. Caplan i wsp.,1991.) – koncentruje się na rozwijaniu potencjału i mocnych stron młodego człowieka oraz rozwijaniu jego zasobów środowiskowych. Celem działań jest budowanie odporności umożliwiającej stawianie czoła wyzwaniom codziennego życia oraz stworzenie bardziej przyjaznego środowiska społecznego, jakim jest środowisko szkolne. Główną strategią jest uczenie najważniejszych umiejętności psychologicznych i społecznych oraz rozwijanie prorozwojowych zasobów środowiska szkolnego.
Metody prowadzenia zajęć w programie oparte są na przekonaniu, że wymiana poglądów z rówieśnikami oraz dyskusja mają pierwszoplanowe znaczenie dla kształtowania się norm i postaw młodych ludzi (przed lub nawet zamiast wiedzy przekazywanej przez prowadzącego. Pisał o tym między innymi Kohlberg w pracach dotyczących rozwoju moralnego człowieka oraz potwierdzają to doświadczenia psychologii pozytywnej (Kohlberg, Mayer, 1993).