Koncepcja, na której opiera się program, to teoria poznawczo – rozwojowa Fishera (1990). U jej podstaw leży zdolność do wyrażania emocji, którą dziecko rozwija poprzez socjalizację, a która organizuje doświadczenie dziecka w skrypty, które z kolei tworzą prototypy emocji. Teoria uwzględnia istnienie biologicznych uwarunkowań powstawania i wyrażania emocji, jednocześnie wskazuje możliwość modyfikacji tendencji do działania, która zmienia się pod wpływem doświadczeń jednostki. W czasie warsztatów uruchamiamy skrypty emocjonalne, dzięki czemu dzieci odkrywają emocje i motywacje bohaterów bajek, ale także mogą im realnie pomóc. Uczestnicy trenują także różne sposoby radzenia sobie z emocjonalnym napięciem. Zatem, korzystając z umiejętności do społecznego uczenia się, przez obserwację i uczestniczenie w fikcyjnej sytuacji, modyfikujemy sposoby rozwiązywania różnych problemów. Dzięki temu w analogicznych lub podobnych sytuacjach rzeczywistych, nowe strategie radzenia sobie stają się bardziej dostępne dla dzieci. Spójne jest to z założeniami metody dramy stosowanej, na bazie której zbudowane są warsztaty. Dzięki wchodzeniu w role podczas warsztatów, dzieci uczestniczą w treningu sytuacji życiowych poprzez
wypróbowywanie swoich możliwości w fikcyjnych sytuacjach.
